Dialog z ciałem

Ja: Jest we mnie coś, o czym nie mogę zapomnieć. Zapisało się w tobie. 

Ciało: Zapisało się we mnie. Po raz pierwszy jesteś obecna. Czujesz mnie, dotykasz, wykazujesz przynależność. Jesteś delikatniejsza. Po raz pierwszy objęłaś mnie współczuciem. Przestałaś produkować kolejne oceny, wyceny i nadwyżki doświadczeń, które następowały po sobie tak szybko, że nie nadążaliśmy — ty żyć, a ja — oddychać. 

Ja: Widzę moje zaniedbania. Ignorowałam nasze połączenie. Opisywałam cię często mocnymi, negatywnie nasączonymi słownymi wycieruchami. Czułam twoją zbędność i ogromny ciężar. Wycierałam cię tak, żeby nie patrzeć. Przykrywałam tak, żeby nie czuć. Ignorowałam zapisy przeciążeniowe, a kiedy witał się z nami ból, wydzielałam kolejne pola, na których cierpienie miało ulegać prawom grawitacji. 

Ciało: Zapisało się w nas… z intencją i bez intencji.

Ja: Z intencją i bez intencji. 

Ciało: Wreszcie pozwoliłaś sobie na czucie.

Ja: Dobrze jest czuć.